Bolinao and Hundred Islands, wonders of Pangasinan

Everytime Lola Rhems (we’re used to calling her Lola for she’s the oldest among our group hehe <peace>) asked us when to revisit those places we’ve been to, Bolinao & Alaminos Pangasinan is always on the list. Who would not fell in love with this place home of the 2nd tallest lighthouse in the Philippines and home of the Hundred Islands?! Imagine, we explored 2 towns of Pangasinan with just 3 days & 2 nights last May 1-3 of year 2008. It’s been 3 years since we witnessed the beauty of Bolinao and the majestic isle and islets of Alaminos. We really enjoyed touring the place and it feels like two days are not enough. 

Way back our trip, we spend an overnight stay at Bolinao and spend the rest of the days in Alaminos. We chose Bolinao to be the first stop because it’s the farthest and so we can enjoy Hundred Islands for a longer time. From Manila you can reach Bolinao via land travel for almost 6 hours for bus and 1 hour for trike depending on the resort you prefer to stay. Victory Liner in Cubao has daily trips at 7am, 3:30pm, 6 & 9pm. Other buses with Bolinao route are Dagupan Bus lines and Five-star bus. Fare from Cubao to Bolinao costs P432 while from Cubao to Alaminos is P370. We arrived Bolinao lunch time and checked-in at Treasures of Bolinao (quite pricey here). We chose the coconut cottages which costs P3500 for 2 pax and P500 for additional pax. TOB is a very nice resort with complete facilities including restaurant, large swimming pool, and lot of trees and plants that make it more relaxing.  The best highlight of this resort that really caught our attention is their White Bridge with pavilion and huge rock formation on the side. It was so nice that you can roam around during sunset or just sit and relax.  You can visit their site here for more photos and rates.

   

 Other nearby resort is as follows:

•     Puerto Del Sol                                                   +632 6378963, +632 6352547

•     Punta Riviera                                                     +6375 6961350, +6375 6961274

 

Once in Bolinao you should visit the Cape Bolinao Lighthouse, 

 

Patar White beach which is just walking distance to TOB and 

Enchanted Cave. 

If you want to taste a peculiar and palatable dish, why not set your feet outside the resort (TOB) and head straight to the side street where you'll see a small Nipa house that sells Ilokano meals. Some of the dishes we've dared to munch on were Sinanglao, Eggplant and steamed Asian rice. You can also asked the stall for vans or trike to tour you around and by the way they also offer cooking services for whatever dish you want. But if you’re on a budget you can have "do-it-yourself" tour from Enchanted Cave all the way to Patar beach because most of the points of interest are along the way.

The following day we hit the road to Alaminos Pangasinan and checked-in at Hundred Islands Resort Hotel just near Lucap wharf where Hundred Island boats dock. We got a room with 5 beds for P2500 and they also provide you the boat/boatman for HI tour for P2000 which includes island hopping, snorkeling gears and life vest. Other accommodation near Lucap Wharf is as follows:

• Maxine by the sea                                            +63 75 5512537, +63 9216428551      

• Vista Delas Islas                                              +63 75 5512160      

• Villa Antolin Hotel                                            +63 75 5513604     

• The Last Resort                                                +63 75 5515651      

• Ted's by the Sea                                               +63 75 5512160      

After a quick breakfast and some sort of market hopping for the food we will bring and cook to the island, we just walked towards Lucap wharf where our boat docked. In Hundred Islands there are only 3 developed islands where visitors can stay. First is the Children’s Island with bathroom, cottages, camping & sleeping areas. 2^nd is the Governor’s Island where you need to climb a 100+ steps just to get to the viewing deck where you can see a 360-degree view of isle and islets. The scene is so breathtaking that can make you forget you’re tired after a long climb. After indulging with the view you can trek back down the island to the big brother house which our guide told us can be rented at 10k per night. Next is the most popular among the bunch, Quezon Island.  By the way before docking Quezon Island we got the chance to snorkel at the point where you can see giant clams and it’s an experience you shouldn’t miss. But if you’re ready for a great thrill, Marcos Island is certainly the place, for trekking and jumping on a 70-feet drop cave. Quezon Island has fine white sand and best for swimming, snorkeling and other water activities that my cousin Karl really enjoyed.  

Marcos Island

Big Brother house

Governor's Island 360 deg. view

Our Bolinao – Hundred Islands escapade was really a blast. Best vacation ever even with just 3 whole days! Bolinao is such a beautiful and relaxing place. Just staying under the bridge, play with the white sand or visit the coral reefs, or just simply staying with TOB’s pool while stargazing is so so relaxing, you tend to forget the hustle and bustle of city streets. While touring the majestic Hundred Islands is definitely the best experience especially if you’re a nature lover or a photographer where you can get loads of pictures. We feel very blessed, well loved and full of joy upon seeing those breathtaking sceneries, the clouds nearly touching the waters, the beach waves that tickle your ears, the inviting white sand that covers your feet and the heat of the sun that touches your skin. I'm just glad we’ve been there and done that. It’s the best Barkada moment that no one can replace.

  

Marinduque experience

Marinduque is the province of my Best friend Eric. He invited us to their province one Holy week, and we don’t hesitate to join even if it’s my graduation the following month. Yes I’m truly a myth breaker haha. Reaching the province of Marinduque, you need to ride Lucena Lines from Alabang to Dalahican port followed by a 3hours ferry ride and an hour of land travel to the town of Boac. Marinduque is known for Morioned festival which occurs during Holy week. “Morions” are men and women in costumes and masks replicating the garb of biblical Roman soldiers as interpreted by local folks. The festival is characterized by colorful Roman costumes, painted masks and helmets, and brightly-colored tunics. Luckily we got the chance to witness this colorful tradition of the province.  

During our stay in Marinuque, I realized so many things…… To live in happy & simple way! Na dapat makuntento tayo kung anong meron tayo….. Sa pag-stay namin kina Tito at Tita, marami akong bagay na napagtanto dahil nakita ko kung gaano kasimple ang buhay nila kahit na tatlo lamang sila, masaya pa din sila. Maswerte tayo dito sa Maynila dahil masasabi kong kumpleto tayo sa mga kagamitan, kuryente, palikuran, lutuan, malambot na kamang tulugan, at kung anu-ano pang material na kagamitan samantalang sila doon ay pagluluto sa kahoy, paliligo sa poso, paghiga sa malamig at preskong kawayan, at nagtitiyaga sa ilaw na nanggagaling sa lampara at sulo. Minsan may mga bagay sa buhay natin na inirereklamo natin katulad na lang ng paulit-ulit nating trabaho sa opisina o ang nakakasawang gawi natin sa ating mga bahay pero sa kabilang mukha nito ay di natin napapansin na may mas mahirap pang buhay na hinaharap ang ilan sa ating mga kababayan. Katulad na lamang ni Tito na umagang umaga pa lang gagayak na papunta sa dagat dala-dala ang kanyang baunan sakay ng kanyang maliit na bangkang de sagwan, minsan swerte sa huli minsan nama’y wala at ang tanging maiuuwi sa pamilya ay pang-ulam lamang habang si Tita naman ay inaasikaso ang bahay at ang mga alagang hayop. Kapag gusto namang maglibang ay pupunta sa kalapit bahay para makinood ng telebsiyon o maki-videoke. Ngunit gayunpaman masaya pa rin ang lahat, walang humpay pa rin ang tawanan at kwentuhan na tila pinupuno ang bahay ng mga malulutong na hagikhikan. Naisip ko minsan habang ako’y nagluluto ng aming pananghalian sa lutuang kahoy, na namiss ko pala ang simpleng buhay sa probinsiya dahil minsan ko na itong naranasan ng magbakasyon ako sa Bicol. Nangangahoy kami para lamang may maigatong sa pagluluto at halos malayo ang nilalakbay papuntang ilog dala-dala ang mga labahin para lamang maglaba. Araw-araw sariwa ang kinakain at bihira kumain ng karne. Masasabi kong napaka makahulugan ng aming bakasyong iyon sa Marinduque hindi lamang dahil sa ganda ng lugar o sa bakasyon kundi dahil na rin sa napakagandang pagtanggap sa amin ng pamilya Sol na habambuhay naming aalalahanin, mga taong bihira mo lamang matagpuan sa mundong ito, gayundin ang mga bagay-bagay na di nila sinasadyang ipa-realize sa amin. Nakakatuwa ring isipin na kaya pala ng aming grupo ang ganitong  klase ng buhay, basta’t ang mahalaga’y magkakasama, sa kwentuhan, biruan, asaran, sabay-sabay na paghiga sa preskong kawayang tulugan  habang akap-akap ang unang gawa sa puno ng bulak, sabay na paliligo sa dagat habang inaantay ang paglubog na araw, pagbabanlaw sa posohan  at ang sabay-sabay na pagkain habang nagtatawanan sa lilim ng isang puno.

Masarap mamuhay ng simple, tamang kwentuhan at tawanan ayos na dahil napupunuan nito ang mga bagay na hinahanap-hanap natin sa kalungsuran. Ang mahalaga ay natatanggap natin ang kahalagahan ng mga mumunting bagay na nasa ating paligid at ang pagsasama-sama ng pamilya at magkakaibigan, yung lang sapat na!

(To Tito, Tita, Jonard: Salamat sa pagtanggap po ninyo sa aming grupo na makukulit at minsa’y pasaway. Walang humpay na pasasalamat sa inyong pamilya dahil hindi niyo kami pinabayaan at kasalo namin kayo sa bawat pagkain, kwentuhan at tawanan. Wag po kayong mag-alala sa pagbalik namin diyan may mga nakahanda kaming mumunting mga bagay na makakatulong sa inyo bilang aming pasasalamat sa inyong kagandahang loob. Ngayon pa lang namimiss ko na kayo diyan pati yung dagat, yung tambayan natin, yung malamig na klima sa gabi at ang sobrang lambot na unan….. hayyyyyy)

<3<3<3 Admin Aey <3<3<3

Buhay Konduktor

This is also one of my writing that I want to share. This one pertains to daily life of a bus conductor that also mirrors the life of an ordinary employee here in the Philippines. 

(Life of a Bus Conductor)

“Oh Alabang, Susana, San Pedro! Marami pa makakupo, makakaupo!” Sigaw ng konduktor sa mga pasaherong nag-aabang ng masasakyan sabay ang pagsampa sa hagdan ng iilang taong patungo na sa kani-kanilang destinasyon. Biyaheng Pacita – Malinta ang plakang nakalagay sa unahang salamin ng ordinaryong bus, malaki ito at laging may nakalagay na “E-pass” at “Skyway” para naman makatawag pansin sa mga pasaherong nagmamadali. Ngunit kung minsa’y magtyatyaga na lang sa pagtatawag kahit walang “Skyway-Epass” na nakapaskil. Todo sa pagtawag ang konduktor para makakota sa maghapong kikitain, “O marami pa makakupo, San Pedro – Pacita Skyway!”  Muling sigaw ng konduktor sa sumunod na lugar na hinintuan ng bus. Wala masyadong pasahero palibhasa’y nataong Sabado, ngunit kung ordinaryong araw ng pasok ng mga empleyado nakakarami ng pasahero, pero minsan talaga’y kuntento na sa pangilan-ngilang seserbisyuhan. “Ano ba yan, ang tagal naman niyan!” bulyaw ng isang matabang mamang pasahero, dahilan upang mag-umpisa na ring magreklamo ang mangilan-ngilang pasahero. “Male-late na kami niyan sa trabaho” sigaw pa ng isang babaeng nakapang-opisina. Patuloy pa rin sa pagrereklamo ang iilang pasahero. “Pasensiya na ho kelangan talagang kumota!”  pagdepensa ng konduktor. “Sana’y inagahan niyo ang alis para hindi kayo male-late, pare-parehas naman po tayong naghahanapbuhay!” sambit na lang ng konduktor sa kanyang sarili. “O Pacita-Susana!” Ang huling hirit na tawag ng kundoktor sa mga naka-antabay na pasahero sa kalsada. “Hop – may sasakay” wika ng kundoktor sa driver para habulin ang matandang babaeng kumakaway, senyales na ito ay sasakay. “Oh Nay hawak po” sabi ng konduktor habang inaalalayan ang matanda sa pagsakay.

 Umakyat na ang bus sa flyover, at isinara na ng kundoktor ang pintuan ng bus para na rin iwas-huli, iwas disgrasya bawal kasi ang bukas na pinto sa highway. “Pasahe lang po!” sabay kalansing ng kundoktor sa mga baryang hawak niya sa kamay. “Saan poi to? Saan galing? Barya lang po. 30 lang ho.” Mga salitang paulit-ulit mong maririnig sa kanya habang kinukolekta ang mga pasahe ng mga nakasakay hanggang sa dulong upuan ng bus. “O yung wala pa po dyan!” pahabol pa nito. Kailangan kasing kumpleto ang makuha niyang pasahe dahil 2 beses kung sila ay inspeksyunin ng mga cheker ng kanilang kompanya. Dahil pag nagkataong ito ay kulang, ibabawas ito sa sahod nila. “Kuya sobra sukli mo” kalabit ng estudyante sa konduktor. “Salamat ha” sabay ngiti ng konduktor tanda ng kagalakan nito dahil sa katapatan ng estudyante. “Dagdag  kita din to” wika nito sa kanyang sarili. “Hoy Mama sukli ko kanina pa!!” ang sigaw ng babae na bumasag sa katahimikan ng mga pasahero, dahil di pa nito nakukuha ang sukli niya. “Mam pasensiya na po nag-ipon pa kasi ako ng baryang panukli.”pagpapaliwanag ng konduktor habang ang nasa isipan niya’y hindi naman niya magagawang itakbo ang sukli nito.

Nang makarating na ang bus sa sumunod na destinasyon, pumwesto na ito sa pintuan ng sasakyan para alalayan ang mga pasaherong gustong bumaba sa isang lugar. “O mga Alabang dyan dito na lang po” nagsibabaan na ang ilan. Patuloy pa rin sa pagbiyahe ang bus, “Mama Para!” sigaw ng isang Mam. “Mam bawal po dito” sagot ng konduktor. Hanngang sa huminto na ang bus sa may plakang “Loading/Unloading”. “Ano ba yan ang layo-layo naman!” sabay dabog ng Mam sa pagbaba nito marahil siguro’y nainis dahil malayo ang kanyang lalakarin. Sa isip-isip ng konduktor at driver, di naman talaga pwedeng magbaba sa lugar na gusto niya at pag di sila sumunod mahuhuli sila ng traffic enforcer ng wala sa oras, baka ikabawas pa ng kanilang kita. Bigla tuloy naalala ng konduktor nung mga unang araw niya sa pagkokonduktor. Mas masahol pa ang inaabot niyang sigaw at reklamo. Minsan kasi ay nalilito siya sa pagbibigay ng ticket o pagsusukli, at minsan nama’y nababagalan ang mga pasahero sa kanya. “Ano ba yan tatanga-tanga naman tong konduktor na to!” ang minsa’y naulinigan niyang bulungan ng dalawang kababaihan. “Pasensiya na baguhan pa lang kasi ako” sambit na lang ng konduktor sa kanyang sarili.

May mangilan-ngilan pa ring sumakay sa bus at nagpatuloy pa rin ang konduktor sa pagtawag at pagkulekta ng pasahe at paminsan pa’y nagpapatunog ng barya sa bakal na kapitan ng bus hudyat na may bababa. Nagpatuloy siya sa pagpapatunog ng barya sa bakal sa bawat lugar na nais babaan ng ilang pasahero tanda ng pag-alalay nito sa mga pasahero.

Sa wakas, nasa terminal na sila ng kanilang bus, isang biyahe na naman ang natapos nila. Nagdesisyon muna sila na kumain muna at magpahinga ng sandali. Habang kumakain nasa isip ng konduktor na kailangan pa niyang sumigaw ng sumigaw mamaya para makakuha ng maraming pasahero at makakota. Tamang-tama magbibirthday ang bunso niya sa darating na Lunes, gusto sana niya itong bigyan ng handa kahit pansit lamang at puto. Isa pa kailangan niyang kumita ng sapat para mabigyan ng pera ang kanyang asawa para sa gastusin sa bahay, sa pagkain nila, sa kuryente, sa tubig, sa ilang bilihin at sa pag-aaral ng kanyang 2 anak. Dibale nang hindi muna siya makabili ng bagong pantalon, mapagtiyatiyagaan pa ang suot niya dahil maliit lang naman ang butas nito sa tuhod. “Ipapatahi ko na lang kay Misis, pwede pa naman to.” sambit na lamang niya. “Hoy pare, tara na biyahe na ulit tayo!” tapik sa kanya ng Driver na katuwang niya sa kanilang biyahe. “Oo sige, tapusin ko lang kinakain ko susunod na ako”. Sabay una na ng kapartner niya. Napabuntunghiniga na lamang ang konduktor dahil panibagong biyahe na naman ang haharapin niya. Sasaluhin na naman niya ang lahat ng alikabok sa kalsada. Sasalubungin ang mga masusungit at ilang pasaway na pasahero. Magtatawag ng magtatawag hanggang minsa’y mawalan na siya ng boses. Magpapatuloy sa pangongolekta, pagbibigay ng ticket, at pagsusukli sa mga sineserbisyuhan. Patuloy na magbibilang ng pasahe at sisiguraduhing tiyak ito dahil ire-remit na ito mamaya sa kahera, dahil ayaw niya ring makulangan. Araw-araw, paulit-ulit ganito ang kanyang Gawain ngunit ito ay kanyang pinagsisikapan para na rin sa kanyang pamilya, hindi alintana kung ano man ang haharapin niya sa susunod nilang biyahe. “Hayy panibagong biyahe ko na naman! Panibago na namang pagharap sa biyahe ng aking buhay, ng aking buhay konduktor!”

<3<3<3 Admin Aey <3<3<3

Buhay DH

Here’s one of my piece that I submitted to Filipina contest that i wanna share and I hope it can impart something:

(Isang pagsasalarawan sa tunay na kalagayan ng ilan sa ating mga kababayang Filipina Domestic Helper sa ibang bansa)

 Filipina DH 

“Kamusta na diyan ate? Sana nasa mabuti ka parating kalagayan.” Wika ni Totoy sa telepono habang kausap ang ateng nasa ibang bansa. “Oo naman toy, kasi para rin sa atin ito at kina Inang, alagaan mo silang mabuti at mag-ingat din kayo palagi.” Sambit sa telepono ng naluluhang si Maria, isang Filipina Domestic Helper na mas ginustong manilbihan sa among dayuhan para matustusan ang pag-aaral ng 3 kapatid pati ang gamot ng kanyang maysakit na ina. Ito ay ilan lamang sa mga pamilyar na katagang ating tuwinang maririnig sa pagkakamustahan sa telepono ng mga pamilyang nagkakalayo para na rin sa kani-kanilang ikabubuhay. Mas pinili nilang mangibang-bansa at malayo sa mga minamahal para lamang may maipadala sa kani-kanilang pamilya na naiwan dito sa ating bayan.

Tinitiis ang pagod, hirap, panganib, minsa’y pang-aalipusta at pangungulila sa kanilang mahal sa buhay para lamang matustusan ang pangangailangan ng pamilya. Linis dito linis doon, luto dito luto doon, alaga dito alaga doon, samahan na rin natin ng mura dito mura doon, sampal dito sampal doon, bugbog dito bugbog doon. Ilan lamang ito sa mga gawaing  nabubuno ni Maria sa maghapon-magdamag na kung minsan pa’y wala ng pahinga. At kapag nakahanap siya ng pagkakataon para makapagpahinga kahit panandalian, di niya maiwasang mapaluha, mapaisip.. Oo mapaisip hindi para sa sarili kundi isa-isang nagtatakbuhan sa kanyang isipan ang mga kahilingan ng kanyang pamilya. “Ate matrikula ko na sa susunod na linggo, Ate ubos na ang gamot ni Inang, Ate kailangan ko ng pam-project, Ate yung bayad daw sa upa, ilaw, tubig, Ate bilhan mo naman ako ng cellphone diyan, Ate may sakit daw si Tita, Ate nasira na yung TV natin, Ate nagtaas na naman ang bilihin dito.” Hindi maiwasang makaramdam ng pangamba at pagka-inip sa kanyang mukha kung kailan na naman kaya siya makapagpapadala sa kanyang pamilya para sa mga pangangailangan nito. Minsa’y naisip rin niya na sana nga ay naiingatan at hindi nalulustay ang kanyang mga pinaghirapan bilang ganti na lamang sa mga hirap na kanyang tinitiis para kumita ng pera sa dayuhang bansa na ito. Kahit sa pagpapatuloy ng kanyang trabaho, naroon pa rin ang pagtakbo ng kanyang isipan at di man lang alintana ang sunud-sunod na utos-pasigaw ng kanyang among banyaga. Maria do this, Maria do that, Cook this, Wash this, Wipe this, Remove this, Hold this, Clean this, Create this, Do this to me, Don’t eat, don’t go outside, Don’t go back home,… kulang na lang ay sabihin ng banyaga na "Alipin ko na  pagkatao mo pati kaluluwa mo!"

Di man lang sumagi sa isipan ng mga banyagang ito ang hirap na dinaranas ng mga kababayan nating Filipina Domestic Helper sa kamay nila. Wala silang pakialam kung masaktan o mabastos ang mga taong ito, basta’t ang kanila isa kang alipin na dapat magsilbi sa amo sa lahat ng oras. Kung ituring ay parang isang hayop, at kapag nagreklamo hindi ka pakakainin o papayagan man lang makauwi sa pamilya. Minsan nama’y kapag inabot pa ng kamalasan napagsasamantalahan ng mga among lalaki, uuwi sa pamilyang puro bugbog, kung minsa’y wala na sa katinuan o kung mabibigo ay uuwi sa pamilyang wala ng buhay…

“Ate kelan ka ba uuwi? Miss na miss ka na namin. Umuwi ka na.” tanong ni Totoy sa kanyang Ate. “Toy di ko pa alam… di ko pa alam, baka makauwi….. o baka… baka hindi na….!”

Ito ang realidad na napakasakit tanggapin para sa ating mga kababayang nagsisikap magtrabaho sa ibang bayan para lamang kumita ng sapat na salaping maipang-tutustos sa pangangailangan ng kani-kanilang pamilya. Akala ng iba kapag may mahal ka sa buhay na nangibambansa, mayaman ka may pera ka. Pero hindi! Mahirap ang buhay ng mawalay sa pamilya at magsilbi sa taong hindi mo naman kaano-ano o kababayan man lang. Ibang tao na kung ang pagturing sa kasambahay ay isang alila, alipin! Lahat ng kanilang pinaghihirapan ay dapat na pinahahalagahan hindi lamang ng pami-pamilya kundi nating mga kapwa Pilipino. Sila ay may malaking naitutulong sa estado ng ating bansa dahil sa mga pinapadala nilang dolyares. Huwag nating hayaan na sila ay maabuso at maalipusta ng kung sinu-sino lang na wala naman ni katiting na karapatan para yurakin ang kanilang mga pagkatao. Malayo man sila sa atin, pinag-iisa naman ang ating mga adhikain kaya’t kahit sa simpleng pamamaraan tayo ay may magagawa para sila ay ating ma-alalayan at matulungan dahil bawat Filipina DH sa dayuhang bansa ay siyang kumakatawan sa ating inang bayan, sa ating mga Pilipino. Sila ay mga Filipina DH na maituturing na mga “die hard”, patunay na sila ay patuloy na nag-eexist, nadadagdagan, nagsusumikap at handang tiisin ang lahat para sa pamilya. Tao rin sila na kailangan ng pagpapahalaga, pagmamahal at respeto hindi lang bilang babae kundi bilang tao. Bawat isa sa kanila ay may karapatan.. karapatang maging malaya, karapatang lumigaya, karapatang mabuhay! Dahil sila ay kasambahay, isang Filipina.

“Toy ingat kayo palagi diyan, yung mga pinadadala ko tipirin niyo muna..”

sabi ni Maria.

“Bakit ate” tanong ng naguguluhang si Totoy sa tinuran ng kanyang ate.

“Wala! Basta ingatan mo sila Inang, pakisabi sa kanila Mahal ko sila.. Ingatan mo rin sarili mo Toy……  Matagal mawawala ang ate….”

<3<3<3 Admin Aey <3<3<3

Exploring Baguio City

Baguio City is known to be the Philippine’s Summer Capital that tourists don’t fail to visit during warmest season in the year.  The city is located in the Northern region of Philippines and surrounded by mountains. According to its history, the arrival of the Americans in the early 1900s spurred development in the City. The American Governor Luke E. Wright commissioned Architect Daniel H. Burnham, (named after Burnham Park) a prominent Urban Planner to develop a plan for a health resort where the American soldiers and civilian employees could find respite from the sweltering lowland heat. This plan, better known as the Burnham Plan greatly altered the original mountain settlement and provided the first physical framework plan for the City. It paved the way for rapid physical development, the undertones of which are still visible up this date.

Baguio can be reached via 6 to 8 hours bus ride. There’s lot of bus liner that travels to Baguio City but the nearest bus station from the airport is the Victory Liner Bus in Pasay. They also have branch in Cubao where we always hop in every time we have a vacation in the city. The bus leaves every hour and they have air-conditioned/deluxe buses going to Baguio City. You can check their site here for other destination routes, schedules and fares. Other buses that travel to Baguio are *Dangwa Tranco, *Dagupan Bus, *Times Transit, *Marcitas Liner, *Viron Bus and *Four-H Bus. 

There are lots of beautiful and nice accommodations in Baguio City, from expensive first class to cheap and decent accommodation like transient houses. But it is advisable to book ahead at least a month before your travel schedule especially during peak season (summer, Christmas, holidays, Panagbenga festival) due to flock of visitors that arrived in the City. Here are some of the hotels where you can stay from 1^st class to budget hotel:

·         Microtel Inn& Suites near Victory Liner station    +6374 6193333

·         Hotel Veniz                                                     +63 74 446 0700, +63 74 4460702

·         Camp John Hay Manor Hotel                             +63 74 4427902 - 7908

·         Concorde Hotel                                               +63 74 4432056, +63 74 4425078

·         El Cielito Inn                                                   +63 74 442 8743, +63 74443 4846

·         City Lights (where we stay during our last visit) +63 74 4428080, +632 2463513

·         BaguioCountry Club                                         +6374 4425060

·        Venus ParkviewHotel                                        +63 744 425 597,

 

·         Benguet Prime Hotel                                        +63 74 442 7066, +63 74442 8363

·         Burnhamhotel                                                  +6374 4422331, +6374 442511

·         Forest inn                                                        +63 74 443 8436

But if you’re in a budget there are other options like transient houses. These are known to some back pack travelers where you occupy a room/bed-space or the whole house. Staying at transient houses is cheaper and may only 250 to 500 pesos per head per night. When you choose transient houses for your accommodation while in Baguio, make sure that the house is not isolated and located near light posts and always remember your safety. 

Must-see Places in Baguio (can be reach via public jeepney, cab or fx. Don’t worry taxis in Baguio City are cheapm, costs 30 pesos for flag down rate during our last visit)

·         Burnham Park

·         Wright Park

·         Session road

·         Mines view Park

·         Strawberry farm in La Trinidad Benguet

·         Philippine Military Academy

·         Camp John Hay

·         Baguio Botanical Garden

·         The Mansion

·         Baguio Cathedral

·         Lourdes Grotto

·         SM Baguio

Must try:

 

·         Good Shepherd Ube jam located near mines view   park

·         Lengua de gato

·         Peanut brittle

          Strawberry Taho

·         Fresh strawberry/jam

·         Horseback riding in Wright Park

          Biking at Burnham park

·         Climb 200 steps to Lourdes Grotto

·         Teacher’s Camp

Our group is so in love with this place that we tend to go back if we have chance. We so love the climate, the place itself and the food. The last time we’re here was last summer of 2009 and we really enjoyed our stay. Baguio is really the place for people who just started traveling because it’s so accessible. Hope everyone can drop by to this wonderful province of cool climate and pine trees.

<3<3<3 Admin Aey <3<3<3

Welcome!

We'd like to introduce our group. We're Best friend 4 life, group of people brought by destiny to cherish the friendship they started since their college days. We are the best buddies that made our life even more colorful. Without each other our lives would not be worth living. We can climb the highest mountain, swim the deepest sea, walk across the hottest desert for the sake of a friend and to tell the world how incredibly special our friendship is. This blog is created to share the readers the ups and downs, the happiness or sadness, the achievements or downfall, and most specially the happy moments when we're together. Enjoy!